Աշտարակի բարբառով գրված հեքիաթի այս հատվածը փոխադրեցի գրական լեզվով։

Հ’առավօտը, լիսը վօր բ՛ացվէց, մէրս տավարը դուս հանէց, մի գ՛րվանքա բ՛ուրթ տվուց քվօրս, մի կտօր չօր հաց, գ՛նացինք։ Առավոտյան երբ լույսը բացվեց, մայրս տավարներին դուրս հանեց, մի 500 բուրդ տվեց քրոջս, մի կտոր չոր հաց և գնացինք։Գնացինք, քվօրս շանց տվի քարափը, գ՛նաց կաննէց գ՛լխին, թէշին մանէց. Գնացինք քրոջս ցույց տվեցի քարափը, գնաց կանգնեց գլխին իլիկը մանեց։ էլի քարափը ծակվէց, թէշին ընկավ մէչը, կռացավ տէհավ, մի պառավ կնիկ նստած ա, բ՛արկացած ասէց. Քարափը բացվեց , իլիկը ընկավ մեջը, կռացավ տեսավ մի ծեր կին նստած է, բարկացած ասաց. «Նա՛նի, թէշին տո՛ւր»։ Տատիկ, իլիկը տուր։Պառավն ասէց. «Վօրթի՛, հ’արի, վէ կալ, տար, յէս մէնձ կնիկ էմ, կարալ չէմ տէղիցս կաննիլ»։ Ծեր կինը ասաց. աղջիկս արի վերցրու տար, ես մեծ կին եմ, չեմ կարող տեղիցս վեր կենալ Ախչիկը բ՛արկացած ասէց. «Արա գ՛ուռը վօ՞րդի ա»։ Աղջիկը բարկացավ ասաց ճանապարը որտեղ է Ասէց. «Ձ՛օրի միչօվն հ’արի»։ Ասաց ձորի միջով արի Ախչիկը ձ՛օրի միչօվը վէր էկավ, տէհավ մի գաղի դ՛ուռ բ՛աց ա, նէքսէվ մտավ, կռացավ վօր թէշին վէ ունի, տէհավ, դուռը կա վօչ, ասէց. «Նանի՛, գուռը կօրցրի, հ’ո՞ւր ա»։ Աղջիկը ձորի միջով եկավ, տեսավ մի թաքուն դուռ բաց է, ներս մտավ, կռացավ որ իլիկը վերցնի, տեսավ դուռը չկա ասաց. Տատիկ, դուռը կորցրեցի որտեղ է Նանն ասէց․ «Վօրթի, հըլա արի, բ՛ան պըտիմ ասիլ։ Տատիկը ասաց, աղջիկս արի բան պետք է ասես Գնաց պառավի կուշտը։ Գնաց տատիկի մոտ «Մի,— ասէց,— ավիլը վէ կալ, մէր տունը սրփա»։ ասաց ավելը վերցրու, մեր տունը մաքրիր։ Ախչիկը սրփէց պրծավ, պառավն ասէց, «Վօրթի՛, մէ՞ր տունն ա թամուզ, թէ՞ ձ՛է՞ր»։ Աղջիկը մաքրեց վերջացրեց, ծեր կինն ասաց, աղջիկս մեր տունն է մաքուր թե ձերը Ախչիկը բ՛արկացած ասէց․ Աղջիկը բ՛արկացած ասաց «Մէր տունը թամուզ ա, ձ՛էր տունը մուռտառ»։  Մեր տունը մաքուր է, ձեր տունը կեղտոտ։

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *